بروتالیسم
بخشی از مطالب:
بروتالیسم یا زبره کاری یکی از سبک های معماری مدرن، است که از دهه ۵۰ میلادی، وارد و تا دهه ۷۰ میلادی ادامه داشت.
معماری بروتال سعی بر ان دارد، تا ساختمان را با متریال بتن و بدون هیچ گونه روکشی و اصطلاحا لخت و عریان، نمایان سازد.
دوره معماری متاخر را می توان از بعداز جنگ جهانی دوم تا اوایل دهه هفتاد
محسوب کرد.دراین زمان بسیاری از معماران بزرگ دوران معماری اولیه و متعالی
همچون رایت-لوکوربوزیه-گروپیوس و میس وندروهه زنده بودند.آنها کماکان فعال
بودند ونقش بسزایی درشکل گیری این معماری داشتند.
در این زمان آنچه لوکوربوزیه دردو کتاب خود(به سوی یک معماری نوین
وشهرآینده)درمورد معماری و شهرسازی اینده پیش بینی کرده بود به تدریج در
غرب و اقصی نقاط جهان چهره ای واقعی به خود گرفت.
شکل گیری بروتالیسم:
سالهای پس از جنگ بازسازی شهروتامین مسکن از بزرگترین مشکلات در انگلستان بود.
مدرنیستهای انگلیسی به شدت درجستجوی قدرتی بودند که می خواست یک کشور آسیب دیده را بازسازی کند.
به علت رکود اقتصادی وویرانی جنگ جهانی دوم جامعه به دنبال خانه سازی ارزان قیمت بود.
مدرسه هانستنتون اولین کار اسمیتسون ها بود و به موفقیت قابل توجهی دست یافت.دراین ساختمان مصالح به عمد نیمه کاره رها شد.
بروتالیسم در اروپا به ویژه در انگلستان بدون پایه های اجتماعی و اقتصادی
نبود.مصیبتهای سالهای جنگ ومشکلات اجتماعی سالهای بعد از جنگ معماری را
بسوی هدفهای اجتماعی و انسان دوستانه سوق داده بود که بازتاب مستقیم آن
دوری از معماری مدرن و رو آوردن به نوعی کهنه گرایی بود.بروتالیسم عکس
العمل یا پاسخی بود به این گرایشها از جانب معمارانی که به ارزشهای مدرن
معتقد بودند منتهی به دنبال راههایی بودند که آن را به صورت تازه درآورند.
