دانلود پاورپوینت با موضوع مرمت حسیننیه امینی های قزوین
بخشی از مطالب:
خانه و حسینیه امینی‌ها، از خانه‌های زیبا و اعیانی قزوین است که توسط حاج
محمد رضا امینی از اعیان تجار قزوین[۱] در مغرب رودخانه دزج ساخته شد که
بعدها در زمان پهلوی اول رودخانه پر شده و خیابات مولوی به جای آن احداث
گردید.
درآمدی بر حسینیه،کارکرد، پیشینه
حسینه امینی‌ها یکی از شانزده عمارت تو در تو پیوسته ایست که در
سال 1275ه.ق. برای مرحوم حاجی محمد رضا امینی ساخته شده است بنای
حسینیه از سه تالار شرقی و غربی و به‌موازات یکدیگر با ارسی‌های چوبی
به هم متصل می‌شوند تالار بنا به طول 18 متر و عرض 5 متر بزرگتراز دو
تالار شمال جنوبی به طول10 متر و عرض 5 متر می‌باشد در انتهای این
دو تالار دواتاق قرار دارد. تالار وسطی دارای رفهای کاسه‌ای و
طاقچه‌ها و آینه کاری و گچ بری‌های‌بسیار زیباست و با دو پنج دری، به
تالار شمالی و جنوبی و با شش در،به اطاقهای اطراف‌متصل می‌شود و
بالای پنج دری که به ایوان شمالی راه می‌یابد به سه بخش تقسیم و
باگچبری و آینه کاری و نقاشی روی چوب تزئین شده است تالار جنوبی
بانه دهنه ارسی‌کشویی مشبک و شیشه‌های رنگی بسیار زیبا تزئین شده
است.
سردابه، زیرزمین، شربت خانه، انبار، و آشپزخانه به دو حیاط شمالی و جنوبی که بزرگتراست و حوض بزرگی دارد مرتبط می‌شود.
ازاره‌ی جبهه شمالی حیاط جنوبی ،سنگی و نقوش برجسته فراوانی دارد.
این بنا در خیابان مولوی پایین‌تر از صفا قرار دارد.
در کتاب «مینودر» اثر آقای گلریز در مورد این بنا می‌خوانیم.
از جاهای قابل توجه قزوین یکی هم حسینیه امینی‌ها است.
بانی آن مرحوم‌حاج‌محمدرضا امینی است (فرزند حاج محمد حسن فرزند حاج
عبدالله سر سلسله خاندان‌امینیها و برادر حاج محمد تقی امینی) از
اعیان تجار قزوین (وی اولاد نداشت و لذا از سهم‌الارث خود حسینیه را
به همراه برادرش حاج محمد تقی( شانزده عمارت تو در تو و پیوسته
به‌یکدیگر را) در مغرب رودخانه درج که اکنون آن را پر کرده‌اند و
تبدیل به خیابان مولوی‌گردیده است، ساختند.
این ساختمانها در حدود سال 1275 هجری قمری بنا گردیده و مطابق
صورتی که‌در دست ورثه حاج محمدتقی مرحوم است ، در آن وقت به
مبلغ چهل و هشت هزار تومان یاچهارصد و هشتاد هزار ریال تمام شده
است، در صورتیکه آجر و آهک را خودِبانی، کوره‌زده و تهیه کرده است و
گچ را خرواری 25/1 ریال خریداری نموده و اجرت بنا، روزی‌شصت دینار و
شاگردبنا پانزده دینار و عمله، سی‌دینار و نجار، هشتاد دینار بوده
است.
